การประจักษ์แจ้งสัจจะ

การู้ล้วนๆ เห็นล้วนๆ ต่ออารมณ์ต่างๆ ที่เข้ามาประกอบจิต ก็จะเกิดญาณอันไม่อยู่ในลำดับการปฏิบัตินั้นต้องเป็นไปอย่างฉับพลันหรือชนิดอึดใจเดียว ต้องให้สิ่งที่เป็นแล้วมีแล้วได้โอกาสแสดงตัวออกมา ในการปฏิบัติธรรมจึงไม่มีการกระทำอันใดอื่นทั้งสิ้น ไม่เกี่ยวกับพิธีรีตรอง การท่องบ่นมนต์ภาวนาถ้อยคำศักดิ์สิทธิ์ หรือแม่้แต่การรีรอต่อรองอยู่กับอารมณ์สงบ ฯลฯ นอกจากการ "ไม่ขึ้นกับความคิด ไม่เข้าไปในความคิด และไม่มุ่งขจัดความคิด" และทันทีที่ความรู้สึกตัวเช่นนั้นทำหน้าที่ ถือว่าเป็นทุกอย่างในการปฏิบัติ